Jagody.

Moje rece nie sa fioletowe juz zimna - nie sa juz fioletowe od zimna - moje rece sa fioletowe od jagod. Od dziesiatek, garsci, dziesiatek garsci jagod. Moje usta sa jak moje rece. Moje wnetrze tez jest na pewno fioletowe.

Fioletowe mam serce i mysli i brzuch i cos, co moze byc dusza, a moze byc czyms calkiem do duszy niepodobnym. I - jakie to szczescie! - to wszystko z absolutnego przeciwienstwa zimna!

Bardzo mi dobrze i cieplo w kaciku miedzy lasami, fjordami, morswinami, promami, przygarniajacymi mnie imigrantami. Krece sie po miasteczkach i krzakach, zostaje dluzej, dalej bez planu ide.

Tak bez planu wypatrzylam sobie Norwegie i w tej Norwegii miasteczko, w ktorym nie ma nic, czyli wszystko: w ktorym jest czlowiek obcy, dach nad glowa i morze. I jak wytlumaczyc komus, kto z jakiejs przyczyny chce mnie dluzej zatrzymac u siebie, po co to jest, co tam jest, dlaczego ja tam z tym byc chce? Tlumacze, ale nie potrafie, wiec na odchodne i na powodzenia dostaje w prezencie bilet na prom - i ten prom skacze sobie przez wode, przez latarenki, przez kormorany i przestrzenie.

Tak bez planu.

Tak bez planu zaszlam tu w las - las posrodku malenkiego miasteczka, cypelka miedzy skalistymi wyspami. I ten las, musisz mi uwierzyc na slowo, jest nieskonczenie piekniejszy od wszystkich islandzkich parkow razem wzietych. Mchy i paprocie zarastaja, ze wstydem chowaja poniemieckie bunkry. Natura prostuje ludzkie bledy. Na polu walki rosna jagody. Wsuwam te jagody jak dowody zlej historii. Albo jak jagody. Moze jednak jak zwyczajne jagody.

Jak dlugo wytesknione, w deszczu umyte, szczesciodajne jagody. Calkiem nadzwyczajne.

I cala, przysiegam, jestem fioletowa.

I prostuje mi sie z tego fioletu glowa, i prostuje mi sie cos, co mogloby byc dusza.

Tak bez planu. I calkowicie niespodziewanie. I najprosciej, czyli najlepiej na swiecie.

I troche mniej marudze. I duzo bardziej sie usmiecham. I zdecydowanie glosniej w glos spiewam.

Bo z jagodami jest jakos latwiej byc, niz z ludzmi.